รักเธอที่สุดเมื่อไม่มีสิทธิ์rạk thoe thī s̄ud muea mị̀ mī s̄ith
แค่คิดก็ผิดkhæ̂ khit k̄x p̄hit
รักตอนที่จบ รักไปยิ่งเจ็บrạk t̂xn thī c̄ob rạk pị̂ yīng jèb
ฉันได้แค่เก็บchăn dāi khæ̂ kèb

ก็รู้นะว่าเหงามันเป็นไงk̄x rū̂ nạ ŵā ngāo mạn pen ngị
พอเธอไป ไอ้คนอย่างฉันเพิ่งรู้สึกphx thoe pị̂ 'ai khon yāng chăn phư̄ng rū̂s̄uek
เคยมีเธอแล้วฉันดันใจเย็นkheīy mī thoe læ̂w chăn dān cāi yen
มันก็มองไม่เห็นค่า ทำให้เธอมีน้ำตาmạn k̄x mǭng mị̂ hĕn kh̀ā thảng h̄ı̂ thoe mī n̂ảmtā

จนมีคนที่เข้ามาดูแลcon mī khon thī k̄hêā mādūlæ
มาแคร์เธอในแบบที่ฉันควรทำก่อนmā khæ̂ thoe nı bæ̀p thī chăn khwā thạm k̀xn
ให้ทำไง ทำได้แค่ยินยอมh̄ı̂ thạm ngāi thạm dāi khæ̂ yindīyom
ให้เธอไปแต่ใจยังรั้งเธออยู่h̄ı̂ thoe pị̂ tæ̀ cāi yāng r̂áng thoe x

วันนั้นถ้าเพียงแค่เข้าใจwan nán thā phīang khæ̂ k̄hāojai
เธอมีค่ามากเกินใครthoe mī khā māk kēn khrai
วันนี้ก็คงไม่ปวดใจอย่างนี้wan nī k̄x khng mị̀ pùat cāi yāng n
คนที่ได้เดินจูงมือวันนี้khon thī dāi dērn jūng mū wan n
ควรจะเป็นฉันแค่เพียงวันนั้นkhwāng jà pen chăn khæ̂ phīang wan nán
ฉันได้สงสัยตัวเองสักครั้งchăn dāi s̄ngs̄āi t̂ua eīng s̄ak khráng
ที่มันมองไม่เห็น อาจเป็นแค่ใกล้เกินไปthī mạn mǭng mị̂ hĕn ʔāj pen khæ̂ klāi kēn pị

กว่าจะคิดถึง เธอก็เพิ่งไปรักเขาk̄wā c̄hīkh thụng thoe k̄x phư̄ng pị̂ rạk khā
ฉันยังพูดได้ไหมว่าฉันนั้นเสียใจchăn yāng phūd dāi mị̂ ŵā chăn nán s̄īa cāi
กว่าจะเริ่มเหงา เธอก็ไปกับเขาแล้วk̄wā c̄hêrm ngāo thoe k̄x pị̂ k̄āo læ̂w
พูดโง่ ๆ ได้ไหมว่าฉันนั้นเสียดายphūd ngō̜ ngō̜ dāi mị̂ ŵā chăn nán s̄īe dāi

รักเธอที่สุดเมื่อไม่มีสิทธิ์rạk thoe thī s̄ud muea mị̀ mī s̄ith
แค่คิดก็ผิดkhæ̂ khit k̄x p̄hit
รักตอนที่จบ รักไปยิ่งเจ็บrạk t̂xn thī c̄ob rạk pị̂ yīng jèb
ฉันได้แค่เก็บ, yeah, yeah, yeahchăn dāi khæ̂ kèb, yeah, yeah, yeah

ก็รู้นะว่าเหงามันเป็นไงk̄x rū̂ nạ ŵā ngāo mạn pen ngị
เขาดันให้เธอแบบที่เธอเคยให้ฉันอยู่ทุกวันkhāo dān h̄ı̂ thoe bæ̀p thī thoe kheīy h̄ı̂ chăn yù t̄húk wan
เคยมีเธอแล้วฉันดันใจเย็นkheīy mī thoe læ̂w chăn dān cāi yen
Yeah, yeah, oh, ดันรักไม่เป็น ดันไม่เห็นว่าฉันมีคนสำคัญYeah, yeah, oh, dān rạk mị̂ pen dān mị̂ hĕn ŵā chăn mī khon s̄ảkhạ

จนมีคนที่เข้ามาดูแลcon mī khon thī k̄hêā mādūlæ
มาแคร์เธอ ในแบบที่ฉันควรทำก่อนmā khæ̂ thoe nı bæ̀p thī chăn khwā thạm k̀xn
ให้ทำไง ทำได้แค่ยินยอมh̄ı̂ thạm ngāi thạm dāi khæ̂ yindīyom
ให้เธอไปแต่ใจยังรั้งเธออยู่h̄ı̂ thoe pị̂ tæ̀ cāi yāng r̂áng thoe x

วันนั้นถ้าเพียงแค่เข้าใจwan nán thā phīang khæ̂ k̄hāojai
เธอมีค่ามากเกินใครthoe mī khā māk kēn khrai
วันนี้ก็คงไม่ปวดใจอย่างนี้wan nī k̄x khng mị̀ pùat cāi yāng n
คนที่ได้เดินจูงมือวันนี้khon thī dāi dērn jūng mū wan n
ควรจะเป็นฉันแค่เพียงวันนั้นkhwāng jà pen chăn khæ̂ phīang wan nán
ฉันได้สงสัยตัวเองสักครั้งchăn dāi s̄ngs̄āi t̂ua eīng s̄ak khráng
ที่มันมองไม่เห็น อาจเป็นแค่ใกล้เกินไปthī mạn mǭng mị̂ hĕn ʔāj pen khæ̂ klāi kēn pị

กว่าจะคิดถึง เธอก็เพิ่งไปรักเขาk̄wā c̄hīkh thụng thoe k̄x phư̄ng pị̂ rạk khā
ฉันยังพูดได้ไหมว่าฉันนั้นเสียใจchăn yāng phūd dāi mị̂ ŵā chăn nán s̄īa cāi
กว่าจะเริ่มเหงา เธอก็ไปกับเขาแล้วk̄wā c̄hêrm ngāo thoe k̄x pị̂ k̄āo læ̂w
พูดโง่ ๆ ได้ไหมว่าฉันเสียดายphūd ngō̜ ngō̜ dāi mị̂ ŵā chăn s̄īe dāi

รักเธอที่สุดเมื่อไม่มีสิทธิ์rạk thoe thī s̄ud muea mị̀ mī s̄ith
แค่คิดก็ผิด, yeah, yeah, yeahkhæ̂ khit k̄x p̄hit, yeah, yeah, yeah
รักตอนที่จบ รักไปยิ่งเจ็บrạk t̂xn thī c̄ob rạk pị̂ yīng jèb
ฉันได้แค่เก็บ, yeah, yeah, yeahchăn dāi khæ̂ kèb, yeah, yeah, yeah

ฉันต้องเหงาอย่างนี้สินะเธอchăn t̂xng ngāo yāng nī s̄ī na thoe
ฉันต้องเหงาอย่างนี้สินะเธอchăn t̂xng ngāo yāng nī s̄ī na thoe